Βιβλιοθήκη Τ.Ε.Ι. Πελοποννήσου 
Από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΠΟΝ
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ
Στο βιβλίο αυτό διερευνώνται οι κοινωνικές κατασκευές του αστικού τοπίου και της καθημερινής κινητικότητας μέσα από έρευνες που έλαβαν χώρα σε πόλεις και περιφέρειες στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στο Μεξικό και στις Ινδίες. Η προσέγγιση γίνεται ταυτόχρονα από οικολογική, κοινωνική και ψυχολογική σκοπιά, και με τη συσχέτιση δύο εννοιών που προέρχονται από διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς.
-
Στο βιβλίο αυτό διερευνώνται οι κοινωνικές κατασκευές των σχέσεων που δημιουργούνται μεταξύ των καθημερινών διαδρομών μας (ή αλλιώς της καθημερινής κινητικότητας) και του αστικού τοπίου. Η προσέγγιση γίνεται από οικολογική, κοινωνική και ψυχολογική σκοπιά, με τη συσχέτιση διαφορετικών εννοιών : του “αστικού οικο-τοπίου” και του “ηχο-τοπίου” (αστική γεωγραφία, κοινωνική ανθρωπολογία, πολιτιστικές σπουδές, οικολογία τοπίου και ηχοτοπίου, τηλεπισκόπηση) και της “ταυτότητας μετακίνησης” και (κοινωνιολογία, περιβαλλοντική ψυχολογία και κοινωνική ψυχολογία).
Το βιβλίο προτείνει μια μεθοδολογική αρχή έρευνας για το τοπίο που παρουσιάζεται μέσα από έρευνες που έλαβαν χώρα σε πόλεις και περιφέρειες στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στο Μεξικό και στις Ινδίες. Απευθύνεται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους φοιτητές και ερευνητές των κοινωνικών επιστημών (γεωγραφία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, πολιτιστικές σπουδές), της αρχιτεκτονικής και της χωροταξίας – πολεοδομίας.Σε έναν κόσμο που διακηρύσσει την προστασία του τοπίου, το βιβλίο αυτό θέτει το ερώτημα: τι είναι αυτό που θέλουμε να προστατεύσουμε: την ιστορία, τη μνήμη, τον πολιτισμό, το οικοσύστημα, το τοπίο ως κοινό αγαθό ή ως εμπόρευμα;
Σε έναν κόσμο που υποστηρίζει την ιδέα της αυξημένης καθημερινής κινητικότητας ως χαρακτηριστικό κοινωνικής ανάδειξης το βιβλίο αυτό θέτει το ερώτημα: πώς κατασκευάστηκε αυτή η ιδέα, ποιόν εξυπηρετεί; Πώς κατασκευάζονται οι χώροι αποκλεισμού μέσω του αποκλεισμού από τη αυτό-κίνηση, και μέσω της κατασκευής ενός αμφισβητούμενου πρότυπου ταύτισης των αργών ρυθμών με την λεγόμενη «υπανάπτυξη»;
Τελικά, οι ορισμοί του τοπίου, είτε προέρχονται από την κοινή καθημερινή χρήση της έννοιας είτε από επιστημονικά μοντέλα (κοινωνικές ή φυσικές επιστήμες), που εκλαμβάνονται ως αντικειμενικές αναπαραστάσεις, αναδεικνύουν καθημερινά μια ανακατασκευή που σχετίζεται με τις κοινωνικά και πολιτιστικά κατασκευασμένες θέσεις και αναπαραστάσεις που έχουμε για διάφορες άλλες έννοιες στην καθημερινή ζωή.
